Χάσμα Καθημερινότητας

Επί δεκαετίες είναι εμφανής η απόσταση που υφίσταται ανάμεσα στα προβλήματα του απλού Έλληνα πολίτη και εκείνων που πολιτεύονται ζητώντας κάθε τετραετία τη ψήφο του. Πολιτικοί, βουλευτές, δήμαρχοι και τόσοι άλλοι αποφασίζοντες, οι οποίοι σε σημαντικό βαθμό ζούσαν παράλληλα με το λαό και διέπρεπαν σε “ξύλινους λόγους” και υποσχέσεις. Τα χρόνια ωστόσο περνάνε και η απόσταση αυτή γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

Σήμερα, συνεχίζουμε να εκλέγουμε ανθρώπους που ζούνε παράλληλα με τη δική μας καθημερινότητα και ξεχνάνε πως το αξίωμα τους είναι λειτούργημα και όχι οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι δημοσιότητα, δεν είναι συσσώρευση εξουσίας, δεν είναι οικονομική αποκατάσταση! Φυσικά υπάρχουνε πολιτευόμενοι που έχουν ουσιαστική επαφή με το λαό, έχουν συνειδητοποιήσει την σημασία του ρόλου τους και πραγματικά επιθυμούν να προσφέρουν για το κοινό συμφέρον. Δυστυχώς όμως είναι λίγοι. Λίγοι γιατί δεν τους επιτρέπει το σύστημα να δράσουν όπως επιθυμούν, λίγοι γιατί στερούνται ικανοτήτων και ηθικής; Σημασία έχει πως από τη παραπάνω κατάσταση ζημιώνεται συνολικά η χώρα μας. Πλέον, οι επιπτώσεις είναι τόσο έντονες που το υπάρχον πολιτικό σύστημα δοκιμάζεται και αγγίζει τα όρια του, όπως και οι χαμηλόμισθοι, οι άνεργοι, οι χρεωμένοι και τόσοι άλλοι συμπολίτες.

Ο πολιτικός που σε κάθε ευκαιρία υπόσχεται και δηλώνει υπερασπιστής των ασθενέστερων, βρίσκεται μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα Υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στη δική του καθημερινή ζωή και τις δυσκολίες που βιώνουν χιλιάδες πολίτες που τον παρακολουθούν. Δεν γίνεται να έχουμε όλοι ακριβώς το ίδιο επίπεδο ζωής, αλλά ένα τέτοιο χάσμα είναι άκρως επικίνδυνο για την αποτελεσματικότητα της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Πώς άραγε να νοιαστεί πραγματικά για τη δοκιμαζόμενη κοινωνία, ο υψηλά πολιτευόμενος που ζει κυριολεκτικά σε μία άλλη κοινωνία; Σε μια κοινωνία στην οποία επικρατούν τα καλά ιδιωτικά σχολεία, οι σπουδές σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, η διαμονή σε πλούσια προάστια, οι υψηλοί μισθοί και κάθε άλλη πολυτέλεια εν συγκρίση με τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις.

Πολιτικοί αναφέρονται σε οικονομικές δυσκολίες τη στιγμή που οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί “φουσκώνουν” ανεξέλεγκτα. Επιθυμούν να βελτιώσουν τα σαθρά συστήματα υγείας-παιδείας, όταν οι ίδιοι κάποτε και τα παιδιά τους σήμερα απολαμβάνουν ανώτερου επιπέδου μόρφωση σε κολέγια, ενώ κάθε ιατρικό ζήτημα αντιμετωπίζεται όχι στα δημόσια νοσοκομεία αλλά σε οργανωμένες ιδιωτικές κλινικές. Διατυμπανίζουν το τρίπτυχο διαφάνεια-αξιοκρατία-καταπολέμηση της διαφθοράς, όταν οι ίδιοι χάνουν το μέτρημα των σκανδάλων και συνεχίζουν να συντηρούν πελατειακές σχέσεις. Ανακοινώνουν απαραίτητες μισθολογικές περικοπές τη στιγμή που το προσωπικό τους κόστος σχετίζεται με περίσσιες πολυτέλειες, ενώ για πολλούς άλλους οικονομικά ασθενέστερους “μεταφράζεται” σε κατασχέσεις, εξώσεις, λουκέτα επιχειρήσεων και άδεια ψυγεία...

Περικοπές οι οποίες είναι συνέπεια της δικής τους ανικανότητας, των δικών τους λαθών και καλούμαστε εμείς να πληρώσουμε. Όμως έρχεται η στιγμή που θα γίνει ο απολογισμός δεκαετιών και η πολιτική απάθεια θα σταματήσει να χαρακτηρίζει τη κοινωνία μας. Πλέον, βρισκόμενοι πολλοί στα όρια μας, θα σκεφτούμε πολύ σοβαρότερα σε ποιον δίνουμε τη ψήφο μας και πόσο μας κοστίζει αυτή η τραγική πολιτικο-κοινωνική κουλτούρα που έως σήμερα μας χαρακτηρίζει ως Έλληνες.