Σπουδαίες προσωπικότητες της ελληνικής μουσικής σιγά σιγά φεύγουν και αφήνουν πίσω τους ένα κενό που γίνεται όλο και πιο αισθητό. Ποιος δεν ένιωσε το συναίσθημα αυτό στο άκουσμα του θανάτου του Νίκου Παπάζογλου πριν από μερικές ημέρες; Όσα και αν αναφέρουμε στο παρόν κείμενο για το συγκεκριμένο καλλιτέχνη είναι περιττά. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε καλά την αξία της μουσικής κληρονομιάς που αφήνει πίσω ο Νικόλας. Τον ευχαριστούμε θερμά για όλα εκείνα τα τραγούδια που γεμίζουν και ομορφαίνουν προσωπικές μας στιγμές. Μέσα από τους στίχους και τις μελωδίες θα παραμείνει ζωντανός και ψηλά στην εκτίμηση μας ως ένας άνθρωπος ωραίος και ταπεινός, ο οποίος έγραψε το δικό του λαμπρό κεφάλαιο στο βιβλίο της ελληνικής μουσικής.
Τι είναι όμως αυτό που μας στεναχωρεί περισσότερο από την απώλεια ενός σπουδαίου καλλιτέχνη όπως ο Παπάζογλου; Είναι το μουσικό κενό που δυστυχώς δεν αναπληρώνεται. Σαφώς και όλοι κάποια μέρα φτάνουν στο τέλος τους, όπως επίσης δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι οι καλλιτέχνες ίδιοι και όμοιοι. Σήμερα όμως είμαστε μάρτυρες ενός μουσικού συστήματος που έχει αλλοιωθεί και στερείται ποιότητας. Οι τραγουδιστές και οι τραγουδίστριες που κυριάρχησαν επί δεκαετίες σιγά σιγά μας αφήνουν και την θέση τους στην καθημερινότητά μας παίρνουν greek idols και αδιάφορες μουσικές προσωπικότητες. Ψωνισμένα τραγουδιστάκια που θυμίζουν μαριονέτες στα χέρια μανατζαρέων και τραγουδιάρες που εντυπωσιάζουν μόνο με τα μπούτια τους! Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις που συνεισφέρουν θετικά στην μουσική μας, αλλά μένουν μακριά από τα φώτα της show biz στην οποία είναι προσκολλημένοι οι περισσότεροι από τους σημερινούς Έλληνες. Η μουσική που "σερβίρουν" τα media είναι σε γενικές γραμμές ρηχή, διαρκώς εξυπηρετούσα το εφήμερο και εύκολο προς κατανάλωση.
Τώρα είναι η κοινωνία μας που διαμορφώνει αυτό το μουσικό σύστημα ή το αντίστροφο; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση στο ερώτημα αυτό. Το σίγουρο είναι πως οι καλλιτέχνες με προσωπικότητα και άποψη λιγοστεύουν, ενώ οι νέοι που θέλουν να έχουν επιτυχίες και δημοσιότητα δυστυχώς ακολουθούν το μονόδρομο του σημερινού λαμπερού μουσικού συστήματος. Διαφορετικά χάνονται ή εκτοπίζονται από το προσκήνιο, την αναγνώριση και τα κέρδη. Δύσκολοι καιροί για νέους ερμηνευτές που θα μπορούσαν έστω και λίγο να αναπληρώσουν σε βάθος χρόνου, κενά που αφήνουν προσωπικότητες όπως ο Νίκος Παπάζογλου.
Ποιοι άραγε θα μας προσφέρουν μελλοντικά ερμηνείες και τραγούδια, όπως ο Νικόλας και τόσοι άλλοι που δεν βρίσκονται πια μαζί μας; Πως νέοι καλλιτέχνες θα φτάσουν μέσα από ένα τέτοιο μουσικό σύστημα σε αντάξιο επίπεδο ποιότητας, προσωπικότητας και συναισθημάτων; Τα περιθώρια αισιοδοξίας είναι περιορισμένα. Το μόνο σίγουρο σήμερα είναι πως όταν στο άκουσμα του θανάτου του Νίκου Παπάζογλου χιλιάδες Έλληνες δάκρυσαν, ο αυθεντικός αυτός καλλιτέχνης ολοκλήρωσε το μουσικό του έργο σε αυτή τη ζωή...
Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου