Οι Συνέπειες μιας Εκτέλεσης

Έχουν περάσει μέρες από την εν ψυχρό δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκόλια και το θλιβερό αυτό γεγονός κυριαρχεί στην ειδησεογραφική επικαιρότητα. Έχουν γραφτεί ατέλειωτα κείμενα σε ιστοσελίδες ενημέρωσης και εφημερίδες, έχοντας σε κάθε περίπτωση και διαφορετική προσέγγιση. Σε γενικές γραμμές όμως αυτό που αποτυπώνεται είναι η θλίψη για τον χαμό ενός άξιου ανθρώπου, ο οποίος επί χρόνια υπήρξε υπέρμαχος των δημοσιογραφικών αποκαλύψεων, της ελευθερίας έκφρασης μέσω προσωπικών blogs και της καταπολέμησης της πολιτικο-οικονομικής διαφθοράς. Συνεπώς, μία ακόμη γραπτή καταδίκη της δολοφονίας όσο και η έκφραση του αποτροπιασμού μας, δεν θα προσθέσει τίποτα περισσότερο στα όσα γράφονται καθημερινά σε πληθώρα άλλων blogs. Αυτό που έχει ορισμένη σημασία, είναι η αποτύπωση κάποιων ευρύτερων σκέψεων με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός.

Η πρώτη σκέψη λοιπόν των περισσοτέρων μόλις πληροφορήθηκαν την είδηση, ήταν πιστεύω η εξής: «Δολοφόνησαν με μαφιόζικη μέθοδο ένα δημοσιογράφο, του οποίου η έρευνα και τα στοιχεία έθεταν σε κίνδυνο επιμέρους συμφέροντα κάποιων ατόμων». Αν και πρέπει να δεχτούμε πως η προσπάθεια εύρεσης των δραστών και η εξιχνίαση της υπόθεσης βρίσκεται υπό εξέλιξη, όντως η πρώτη μας σκέψη ήταν η παραπάνω. Η σύνδεση του εγκλήματος δηλαδή με τη προστασία κάποιων συγκεκριμένων συμφερόντων, τα οποία έθετε υπό κίνδυνο η δημοσιογραφική δουλειά του Σωκράτη Γκόλια. Ωστόσο, πίσω από τη αντίδραση αυτή υφίστανται και μερικά υποσυνείδητα συναισθήματα που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο.

Πρώτο από αυτά είναι ο φόβος. Συναίσθημα που διαπερνά μεγάλο μέρος όλων εκείνων των πολιτών που βλέπουν την τραγική κατάληξη ενός συνανθρώπου τους, ο οποίος είχε τη τόλμη να αντιμετωπίζει σε όλη του τη καριέρα υποθέσεις διαφθοράς και παρασκηνίου. Ένα έγκλημα που δυστυχώς διδάσκει στην ελληνική κοινωνία πως εν έτη 2010 δεν αποκλείεται ακόμη και η μαφιόζικη εκτέλεση όποιου πολίτη θίγει μεγαλοσυμφέροντα με την δουλειά του. Πόσο περισσότερο ταρακουνάει την ελληνική νεολαία που συνδυάζει έστω υποσυνείδητα την ελευθερία έκφρασης και τη διαφύλαξη της αλήθειας με ενδεχόμενα δολοφονικά αντίποινα.

Το δεύτερο από τα συναισθήματα είναι η απόγνωση. Ένα συναίσθημα το οποίο τσακίζει κάθε διάθεση για προσπάθεια και θετική στάση απέναντι στα προβλήματα. Πως να βλέπει άραγε το μέλλον της χώρας όποιος αντιλαμβάνεται ότι όντως υφίσταται κύκλωμα συγκάλυψης των σκανδάλων, της διαφθοράς και κάθε άλλης «βρώμικης» υπόθεσης, το οποίο φτάνει ακόμα και στα άκρα; Φτάνουμε δυστυχώς να διαμορφώνουμε μια νοοτροπία έντονης εσωστρέφειας, όπου μας ενδιαφέρουν ελάχιστα πέρα από τα όρια της προσωπικής και οικογενειακής μας ζωής. Μια νοοτροπία που σίγουρα δεν τροφοδοτεί τη κοινωνική δυναμική που είναι απαραίτητη για να γυρίσει σελίδα ένα κράτος.

Τρίτο και τελευταίο συναίσθημα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης προς όλες τις κατευθύνσεις. Μέσα σε ατμόσφαιρα όπου αμφισβητούνται τα κίνητρα της ελεύθερης δημοσιογραφίας, οι προθέσεις όσων επηρεάζουν την πολιτική ζωή της Ελλάδας, ακόμη και οι ιδεολογικές επιδιώξεις των τρομοκρατικών ομάδων, δεν υπάρχει χώρος για εμπιστοσύνη. Προσπαθούμε να εμπιστευτούμε ανθρώπους, ιδεολογίες και πολιτικές, αλλά διαρκώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με γεγονότα που περιορίζουν το αίσθημα εμπιστοσύνης και παράλληλα αισιοδοξίας για καλύτερες μέρες. Πρόκειται για μια κατάσταση όπου η θέληση δεν βρίσκει ανταπόκριση, η υπομονή όλων δοκιμάζεται και κάθε αντίστοιχο γεγονός, όπως η δολοφονία του Γκόλια, στερεί από ακόμη περισσότερους πολίτες την αναγκαία εμπιστοσύνη σε θεσμούς, πρόσωπα και ιδεολογίες.

Θα κλείσω τονίζοντας δύο συμπεράσματα που προκύπτουν. Από τη μία πως ο συνδυασμός των παραπάνω συναισθημάτων, σε καμία περίπτωση δεν ενισχύει τη προσπάθεια να καταπολεμηθεί το «βαθύ κράτος» της Ελλάδας, περιορίζει την δυνατότητα αποκάλυψης σκανδάλων που ζημιώνουν την κοινωνία και φυσικά δεν τροφοδοτεί τον ελληνικό λαό με στοιχεία που είναι απαραίτητα προκειμένου να διορθώσει τις μελανές σελίδες της καθημερινότητάς του. Ωστόσο, στον αντίποδα υπάρχει και το άγγιγμα των ορίων. Όταν φτάνουμε σε μια περίοδο όπου πέρα από συνδυασμό αρνητικών συναισθημάτων, υφίστανται παράλληλα και η οικονομική εξαθλίωση, η ιδεολογική κατάρρευση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος και η άμεση ανάγκη για αλλαγές, τότε φτάνουμε τα όρια αντοχής ενός λαού που επιβάλετε να αντιδράσει ουσιαστικά και ώριμα...