Πες τα ρε Daniel...

Θα ήθελα πολύ να γνώριζα στη σκέψη πόσων Ευρωπαίων και Ελλήνων πολιτικών βρίσκονταν τα λόγια του Daniel Cohn-Bendit, όπως καταγράφηκαν στη διάρκεια συνέλευσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 5 Μαΐου. Όσοι και αν ήταν εκείνοι που σκέφτονταν το πραγματικό παιχνίδι συμφερόντων στη πλάτη της Ελλάδας, προσωπικά δεν άκουσα κάποιον άλλο και ιδιαίτερα Έλληνα πολιτικό να μας το παρουσιάζει δημόσια. O ευρωβουλευτής των Πρασίνων Cohn-Bendit λοιπόν, ήταν εκείνος που μέσα σε μόλις 6 λεπτά αγόρευσης είχε το θάρρος να παρουσιάσει αρκετές αλήθειες σχετικά με την οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Ναι, οι ευθύνες των κυβερνήσεων μας τεράστιες, αλλά και η όρεξη των φίλων Ευρωπαίων για κέρδη σε βάρος μας εξίσου μεγάλη τη στιγμή που κατηγορούν και πιέζουν. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια στο σημείο αυτό, παρά μόνο να παρακολουθήσετε το παρακάτω βίντεο:

Σε ποιο σημείο να πρωτοσταθείς και να σχολιάσεις από όσα είπε ο Cohn-Bendit; 6 λεπτά μόνο, αλλά οι αλήθειες που πονάνε είναι αρκετές και δεν αποτελούν αποκαλύψεις. Εδώ μιλάμε για καταστάσεις που όλοι γνωρίζουν καλά, χωρίς να αντιδρά ωστόσο κανείς για τις ολέθριες συνέπειες που αυτές επιφέρουν στους απλούς Έλληνες πολίτες. Πρώτο και σημαντικότερο η πλήρης απουσία ηθικής συνείδησης που χαρακτηρίζει ισχυρούς Ευρωπαίους πολιτικούς. Θα μου πείτε τι σας λέω φυσικά! Δεκτό αλλά πλέον βλέπουμε πως η στρατηγική που ακολουθούν έχει ξεφύγει, αφού όχι μόνο επιβαρύνει τους ασθενέστερους εταίρους όπως η Ελλάδα, αλλά περιλαμβάνει και προτάσεις-επιλογές που είναι πρακτικά ουτοπικές όπως τόνισε και ο Cohn-Bendit. Έλα όμως που στα άδικα και μη ρεαλιστικά αυτά μέτρα, έρχεται να προστεθεί και ένας επιπλέον επικίνδυνος παράγοντας. Αυτός είναι η έλλειψη συναίνεσης και εμπιστοσύνης προς το κράτος. Η ελληνική κυβέρνηση πιέζεται έντονα να εφαρμόσει παράλογα μέτρα, σε ελάχιστο χρόνο και σε κλίμα όπου δοκιμάζεται η υπομονή και η ψυχραιμία της κοινωνίας. Το εκρηκτικό αποτέλεσμα το συναντάμε με όλη τη σημασία της λέξης σε κάθε πορεία και διαδήλωση στις πόλεις της χώρας.

Παράλληλα με τα παραπάνω στοιχεία που φτάνουν στα όρια τον ελληνικό λαό, συνεχίζει να λειτουργεί ο πάγιος κερδοσκοπικός μηχανισμός των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών. Σε απλή γλώσσα παραμένουμε εξαιρετικοί πελάτες, οι οποίοι μέσω της σύναψης δανείων με ευνοϊκά επιτόκια για τους ευρωισχυρούς, ρεαλιστικά στηρίζουμε τις εθνικές τους οικονομίες. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτή η δίοδος κερδών για αυτούς. Πρέπει να ήμαστε πιστοί πελάτες και στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς που εξάγουν. "Ψωνίζουμε" διαρκώς φρεγάτες, άρματα, υποβρύχια κτλ υπό το φόβο της γείτονος Τουρκίας, ενώ η μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς δεν είναι σενάριο φαντασίας. Πρόκειται εμφανώς για μία κατάσταση που βολεύει και πληρώνει αδρά ορισμένους εταίρους που "ειλικρινά" νοιάζονται για τις οικονομικές μας δυσκολίες. Τέλος, μάλλον δεν αγγίζει τους ευρωιθύνοντες και Έλληνες πολιτικούς, το γεγονός ότι περνάμε μια οικονομική κρίση που έχει τελικούς αποδέκτες ανθρώπους. Οικογένειες, νέους και ηλικιωμένους . Φτάνει πια με τους οικονομο-μαθηματικούς υπολογισμούς, τα ποσοστά και τα νούμερα. Μια προσέγγιση επίλυσης πιο κοντά στις καθημερινές πτυχές της ζωής του ανθρώπου, θα μπορούσε να σώσει εκείνους που όχι απλά ζημιώνονται από τη κρίση αλλά αντικειμενικά προσπαθούν να επιβιώσουν...

Καθώς είναι φυσιολογικό να μην γνωρίζουμε οι περισσότεροι ποιος είναι ο Daniel Cohn Bendit, προσθέτω μια σύντομη βιογραφία του σε άρθρο της Χριστιάννας Λούπα:

Ο " κόκκινος Ντάνυ" πρωτοστατεί στον Μάη του '68

Ο Daniel Cohn-Bendit γεννήθηκε το 1945 στη Γαλλία από Γερμανοεβραίους γονείς, που είχαν εγκαταλείψει τη Γερμανία το 1933, για να γλιτώσουν από τα νύχια του ναζισμού. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος. Το 1958 επιστρέφει στη Γερμανία, όπου θα διαλέξει τη γερμανική υπηκοότητα, προκειμένου να αποφύγει τη στράτευση.

Το καλοκαίρι του 1961 βρίσκεται στη Σόφια, συμμετέχοντας στις φοιτητικές αναταραχές, όχι όμως όπως θα ήθελε, αφού μαζί με άλλους ακτιβιστές είχαν προγραμματίσει συγκέντρωση κατά των ΗΠΑ έξω από την αμερικανική πρεσβεία της Σόφιας, αντ’ αυτής όμως στήθηκαν έξω από την Εθνική Τράπεζα κατά λάθος, μπερδεύοντας τα κτίρια και η συγκέντρωση πήγε χαμένη! Ήταν μόνο δεκαέξι ετών!

Το 1966 ξαναγυρίζει στη Γαλλία για να σπουδάσει Κοινωνιολογία, σύντομα όμως προσχωρεί στη μεγαλύτερη αναρχική οργάνωση της εποχής. Οργανώνεται και οργανώνει το φοιτητικό κίνημα σε μια Γαλλία που βράζει, ενώ παράλληλα αρχίζει να φλερτάρει και με τον σοσιαλισμό. Δραστηριοποιείται ιδιαίτερα υπέρ της σεξουαλικής ελευθερίας των φοιτητριών στα Πανεπιστήμια, κάτι που μαζί με τις ανατρεπτικές ιδεολογικές αποκλίσεις του, παραλίγο να του στοιχίσει την αποβολή του από το Πανεπιστήμιο, την οποία απέτρεψε αποχή των φοιτητών.

Στις 3 Μαΐου 1968 ξεσπά το φοιτητικό κίνημα εναντίον της κυβερνήσεως Charles de Gaulle στο Παρίσι, του οποίου ηγείται μεταξύ άλλων και ο “Κόκκινος Ντανί” (Dany le Rouge). Τον αποκαλούσαν έτσι και λόγω της ιδεολογίας του, αλλά και λόγω του χρώματος των μαλλιών του. Οι ταραχές επεκτείνονται, ξεσπά γενική απεργία και τα γεγονότα είναι, λίγο πολύ, γνωστά σε όλους μας. Οι αντίπαλοι του Ντανί, εκμεταλλεύονται την ξένη καταγωγή του για να τον δυσφημίσουν, οι Γάλλοι φοιτητές όμως απαντούν τραγουδώντας: “Είμαστε όλοι Γερμανοεβραίοι”!

Ίσως αυτό το σύνθημα να είχε στο μυαλό του ο πρωτεργάτης του Μάη του ’68, όταν υποστήριξε πρόσφατα τη χώρα μας και φώναξε με παρρησία: “Είμαστε όλοι Έλληνες”! Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα πάντως κάθε άλλο παρά υποστήριξε τη φοιτητική εξέγερση, ο δε αρχηγός του, Georges Marchais, είχε αποκαλέσει τον Con Bendit, ”Γερμανό αναρχικό” και τους φοιτητές που έλαβαν μέρος, “παιδιά της ανώτερης αστικής τάξης, που σύντομα θα ξεχάσουν την επαναστατική τους φλόγα και θα σπεύσουν να αναλάβουν την επιχείρηση του μπαμπά, όπου θα εκμεταλλεύονται τους εργάτες”. Στο μεταξύ, ο Ντανί, βλέποντας ότι η ομάδα του έχει γίνει κιόλας μειοψηφία και η επιρροή της στην εξέγερση γίνεται ολοένα και μικρότερη, καταφεύγει στο Saint Lazzare, ώσπου οι αντίπαλοί του καταφέρνουν να τον διώξουν από τη Γαλλία, λόγω του γερμανικού διαβατηρίου του.

Επιστρέφοντας στη Γερμανία, ο ανήσυχος πάντα Ντανιέλ, γίνεται ένας από τους ιδρυτές της ομάδας Επαναστατική Πάλη. Η δεκαετία του ’70 έχει ξεκινήσει στη Γερμανία και μαζί της η τρομοκρατία μέσω διαφόρων ομάδων, όπως η RAF,Φράξια Κόκκινου Στρατού (Μπάαντερ – Μάινχοφ), όχι μόνο κάνει την εμφάνισή της, αλλά αποκτά και έρεισμα ανάμεσα στη νεολαία. Ο Ντανιέλ κατηγορήθηκε για συνεργασία με την τρομοκρατία και πολλά χρόνια αργότερα παραδέχθηκε ότι αρκετές φορές είχε βοηθήσει τον τρομοκράτη Κlein, όταν τον κυνηγούσε η αστυνομία.

Μελανό σημείο της ιστορίας του Γερμανού πολιτικού, οι κατηγορίες που αντιμετώπισε για παιδοφιλία, όταν διατηρούσε παιδικό σταθμό, τις οποίες δεν φαίνεται να διέψευσε ποτέ και οι οποίες βασίστηκαν σε δικά του γραφόμενα σε βιβλίο που εξέδωσε το 1975. Ο ίδιος ωστόσο αναφέρεται σε μια νέα σεξουαλική προσέγγιση που προσπαθούσε να προσδιορίσει τότε – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για όποιον το ακούει.

Σταδιακά, αρχίζει ολοένα και περισσότερο να ευαισθητοποιείται στα περιβαλλοντικά θέματα και στον πυρηνικό αφοπλισμό, ενώ το 1984 προσχωρεί στο Γερμανικό Πράσινο Κόμμα. Λίγο αργότερα εκλέγεται αντιδήμαρχος της Φρανκφούρτης και το 1994 ευρωβουλευτής. Το 1999 ξαναγυρίζει στη Γαλλία, όπου θα ηγηθεί του Γαλλικού Πράσινου Κόμματος. Το ανήσυχο πνεύμα του ωστόσο, δεν φαίνεται να μπορεί να περιοριστεί σε κομματικά στεγανά κι έτσι φτάνει στο σημείο να κατακρίνεται από μεν τους δεξιούς για τις θέσεις του υπέρ των μεταναστών, για τη νομιμοποίηση των μαλακών ναρκωτικών και την εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας και από τους αριστερούς για τις απόψεις του υπέρ της φιλελεύθερης αγοράς, υπέρ της παρέμβασης στη Βοσνία και το Αφγανιστάν (!!), καθώς και για τις συνεργασίες του με Κεντρώους.

Ξαναστρέφεται στη Γερμανία, όπου επανεκλέγεται ευρωβουλευτής το 2004, ενώ το 2009 δεν δίστασε να κατακρίνει τον Πάπα Βενέδικτο XVI για τις ανόητες δηλώσεις του, όταν κατά την περιοδεία του στην Αφρική παρότρυνε τον κόσμο να μην χρησιμοποιεί προφυλακτικό. Το 2009 - ξανά στη Γαλλία - επανεξελέγη στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ ο συνασπισμός “Ευρώπη Οικολογία” που ίδρυσε έγινε η τρίτη δύναμη στη Γαλλία.

Τελικά, περισσότερο κατασταλαγμένος σήμερα παρά ποτέ, ο Cohn Bendit, θεωρείται ένας επιτυχημένος κεντροαριστερός ηγέτης, που ερωτοτροπεί με τον Νεοφιλελευθερισμό μέσω διεθνών θεσμοθετημένων οργάνων. Ένα είναι σίγουρο: ο καλός αυτός άγγελος της Ελλάδας, που στην καριέρα του έχει διανύσει ένα φάσμα αρκετά ευρέως μήκους και πλάτους, έχει την ικανότητα και τη διορατικότητα να προσαρμόζει τις ιδέες του ανάλογα με τα καινούρια δεδομένα που προκύπτουν. Άλλωστε όπως είπε και ο ίδιος: “Το σημερινό πράσινο είναι το κόκκινο του χθες”.

Πηγή: www.christiannaloupa.wordpress.com